Zep Me Baby One More Time - a Huub Grolpapper adventure

De kranten schrijven er al over: succubi die in zeppelins hun slag slaan en mannen naar de keel en vooral ook naar de crotch vliegen. Hoog tijd dat Huub orde op zaken stelt...
(In de passagiersruimte van een grote zeppelin zit juffrouw Konijnekudt van Nimwegen tot Grochtengardel, door haar vriendinnen Ko genoemd, plezierig door een damesblaadje te bladeren. Naast haar zit Erik van Kleefaanzweef, zenuwachtig in zijn broekzak te rommelen.)
Ko: Nog steeds niet gevonden?
Erik: Nee, en het is zo'n gevoelig punt, ziet u. Al mijn ex-vriendinnen hadden er opmerkingen over. En dan word je er zelfbewust en zo. Dan ga je echt helemaal terug naar je kern, zelfs als je dat eigenlijk helemaal niet zo graag zou willen. Ik werd er zelfs een beetje agressief van soms. Niet nu hoor, wees maar niet ongerust, ik sta stijf van de Pretnizon.
Ko: Ah. Ik lees hier anders in dit dames blad dat wij vrouwen er heel niet veel om geven.
Erik: Ja, dat zeggen ze allemaal, maar als het spreekwoordelijke puntje bij het paaltje komt, heeft elke vrouw er behoefte aan. Ah, gevonden.
Ko: Leun dan maar weer lekker achterover en luister naar wat er hier staat: 'Vrouwen hebben een groter gevoel voor gevoel dan mannen. Let maar eens op tussen u en uw man. Wie vindt het belangrijker dat de relatie tussen Hugh en Jackie in De Snol en de Oetlul goed zit? Dit betekent echter niet dat uw man van alle gevoelens ontdaan is. Stel eens voor zijn oude voetbalschoenen weg te gooien en zie wat er gebeurt!"
Erik: Ik heb geen eens oude voetbalschoenen.
Ko: Nee, maar wat vind je van de tekst?
Erik: Weinigzeggend.
Ko: Dit is dus het serieuze werk van die twee dames die vroeger op ElleGirl blogden over stieren enzo.
Erik: Ooooo. Wauw! O, daar word ik zelfs in ene een beetje warm van, zeg.
(Sappelijn Fontosh de la Vivandière, air hostess, komt op met een dienblad en daarop een glaasje water.)
Sappelijn: Ik zag vanuit de restauratieafdeling dat u weer een beetje oververhit aan het raken was, meneer van Kleefaanzweef, en omdat ik zo'n fan ben van uw radioshow 'Lichte Jazz op Zondag' en ook, maar in mindere mate, van uw door een gebrek aan kijkcijfers voortijdig opgedoekte talkshow bij de TROS, ben ik meteen aan komen rennen met een glas water zoals u ziet en heb ik heel kek een knoopje losgemaakt van het uniform dat toch al verbluffend erotisch om mijn naar ontsnapping snakkende takatuka's klemt.
Erik: Juist. Nu dat treft, want ik heb dorst.
Ko: Hebt u voor mij wellicht ook een glaasje water?
Sappelijn: Neen. Of, anders gezegd: dat is dan 2 euri 50.
Ko: Voor een meisje dat niet kan wachten om haar borsten te laten zien... Excuseert u mij die benaming, borsten, u schijnt ze nogal exotisch te karakteriseren, maar zo'n meisje ga ik niet twee euro vijftig uit papa's erfenis sponsoren.
Sappelijn:  Zo u wilt. Als u nog iets anders wenst, hoor ik van u. (In zichzelf) Jemig, een meisje probeert alleen maar haar carriere een boost te geven. Ik heb het toch al zo moeilijk gehad. Ik was altijd papa's Gooische prinsesje en ik heb twee klassen overgeslagen, dus op mijn zestiende stond ik met mijn gymnasiumdiploma op de Torenlaan. En ik zei: Pa, ik wil een gapjaar. En hij zei: alles voor mijn prinsesje. Dus ik heb mij aangesloten bij het vreemdelingenleger in Noord-Afrika, maar die hadden uiteindelijk toch liever geen vrouwen dus toen ben ik heel avontuurlijk bij de rebellen gegaan. Nou, dat heb ik geweten. Die maakten gewoon misbruik van me. Ik werd in een jutenzak gekleed en ik moest de hele dag frappuccino's maken voor die mannen. En als de ingrediënten op waren, moest ik in mijn juten zak heen en terug naar de dichtstbijzijnde stad en dat was twee dagen lopen door de woestijn. Dus op een gegeven moment had ik daar schoon genoeg van. En ik had gewoon zin in meer. Dus ik ben op een flink uit de kluiten gewassen rebel geklommen en heb hem de nacht van zijn leven gegeven. Ik had op vakantie met mijn ouders in Bangkok wel eens een film gezien die zich in, dacht ik, Zuid-Amerika afspeelde over dit soort dingen, dus toen heb ik toen hij sliep naar oud gebruik uit die film zijn derde oksel eruit gesneden en dat opgestuurd, poste restante, aan zijn familie. Zelf moest ik natuurlijk vluchten, wat dacht je wat. Ik heb negen maanden door de woestijn gezworven en baarde daarna een vierling bij een oase. Toen er bedoeïenen langskwamen heb ik de oudste drie verkocht en de jongste, een jongetje, heb ik bij mij gehouden om met het geld de reis terug naar Nederland te bekostigen. Dat is nu veertien jaar en twee faceliften geleden. En dan vergeet haast dat avontuurtje in Parijs... Jongens, daar heb ik toch ook wat meegemaakt. Ik was toen net bij de Jonge Dames Breiclub, toen we werden overvallen door de Jonge Heren Klaverjasclub. Die hadden de Sabijnse maagdenroof als agendapuntje voor dat jaar staan, en nou dat hebben we geweten. Met breinaalden hebben wij ons toen nog verweerd maar er was een klaverjasser zo bedreven in het gooien van zijn kaarten als een soort ninjaster dat er al spoedig dames met bloedige hoofdwonden werden afgevoerd. Er stond niets anders op dan ons over te geven. Onder luid gejoel en gejuich van de mannen, twee in totaal, werden de dertien vrouwen in hun armen afgevoerd. Het werd een bacchanaal van jewelste op de klaverjasclub, en ach, ik was er zeker niet op tegen. Op een gegeven moment begon ik toch wat voor één van de klaverjassers te voelen. Rudolf..... Die kwam echter de maand later om het leven bij een verschrikkelijk papegaaienincident. Tijdens het versnaperen van een mariakaakje werd hij opgeschrikt door negenendertig papagaaien die langs vlogen en het kaakje uit zijn mond wilden pikken. Snel slikte hij het dameskoekje door, maar de papegaaien vlogen het pardoes achterna. Niet alleen hij, maar ook de lijkschouwer hebben die beesten vermoord. Want eenmaal op de baar en onder zijn preparerende handen hoorde hij in ene het lijk met meerdere stemmen "Koppie krauw" roepen. En hoewel hij zeer vakkundig met zijn Colt 45 in de keel van Rudolf schoot, werden niet alle papegaaien getroffen. De andere beesten vlogen de lijkschouwer naar de keel en pikten hem zijn ogen uit. Ik zag het gebeuren, want ik was erbij om Rudolf te identificeren. Ik heb de drie vliegende moordenaars met mijn Givenchy Pour Femme gegast. Dat zag dus Kyvon Fontosh de la Vivandière, de negentig jaar oude geldmagnaat en die werd zo heet van mijn doortastende optreden dat hij op stel en sprong met mij wilde trouwen. En Tamgische, mijn halfbloedzoon, mocht zijn golfcaddy worden, dus dat liep voor iedereen goed af, totdat ik per abuis en met een half oog op de erfenis Kyvon een puddinkje voerde dat al ruimschoots - we hebben het hier over twintig jaar - over de uiterste verkoopdatum was en dat hij steeds naast de boiler bewaard had. Nou, dat was dus meteen een begrafenis, maar helaas stond ik nog niet in zijn testament. En zo ben ik, Gooisch prinsesje van de Torenlaan, alsnog air hostess geworden in dit riool van een vliegmasjien. En omdat ik gewoon barst van het talent, wil ik graag een kans in de showbiz ja. Is dat zo erg?
Ko: Kind....  Ben je zo oud als ik? Wie is er zo oud als? Wat maakt het dan nog uit! Je krijgt een kans! Vooruit. Want de zon komt op, en de maan verdwijnt, en je leert je te redden tot aan het eind. Het laat me koud waar ik morgen ben.
Sappelijn: Heeeey. Dat is van Mary Poppins! Supercallifragilistisch.
Erik: Pardon.... Heeft u ook iets voor de maag? Een stevige bite ofzo? Een ovenpizzaatje?
Ko: Dat is niet van Mary Poppins, onwetende Trosbitch, dat is van Cabaret, de toneelversie. And the sun goes up and the moon wil set, and you learn how to settle for what you get. Waar is Frits Sissing als je hem nodig hebt? (Een oude man staat op.)
Frits: Hier. Ik heet Frits Slissing. Dat is bijna hetzelfde. (Erik haalt nu iets uit zijn broekzak.)
Erik: Ja, ik heb hem nu echt. Dat WAS een gun in mijn pocket ik... (Het pistool gaat pardoes af. Frits Slissing kijkt even verdwaasd naar de rode stip tussen zijn ogen, die steeds groter wordt, en hij zakt in elkaar.)
Frits: Jemig... (Hij blaast de laatste adem uit.)
Erik: Nou zeg, dat is me ook even onfortuinlijk.
Sappelijn: Inderdaad. Want wie kan dit weer opruimen?
Erik: Ik vermoed jij.
Sappelijn: Nee, ik weet het ook niet. Het was meer een open vraag.
Ko: Ik gok de schoonmaker.
Sappelijn: Grote kans.
Erik: Nou ja. Het was maar een kleine gun, dus zijn hersens zitten niet op de bekleding. Is er nou iets hartigs?
Sappelijn: Uhm... Ik heb denk ik nog wel een zakje pinda's. Ik heb ze misschien al wel opgegeten. Ik ben dol op noten weet u.... Heerlijk om ze lang..... lang..... in mijn mond te houden. Te sabbelen....
Ko: Heb je ze nou of niet?
Erik: Doet u deze dame ook maar een zakje in dat geval.
Ko: Ja, het is jaren her dat ik aan een zak noten heb gesabbeld. Ik wil wel weer eens.
Erik: Heel aangenaam hoe we hier toch samen zitten.
Ko: Had ik die opmerking nou maar niet gemaakt van die Frits Sissing, dan was die man nooit opgestaan en had de kogel hem niet getroffen. Dan had het geweer een gat gemaakt in de vliegtuigwand en dan waren we nu boven zee aan het neerstorten. Had ik eindelijk eens iets gehad aan al die jaren dat ik keurig op de stewardess heb gelet bij de instructies. Jemig zeg. Ik voel me wel heel erg schuldig nu.
Erik: Ja, het is allemaal jouw schuld, Ko.
Ko: Oh! (Ze begint onbedaarlijk te snikken.) En juist nu ik jaren heb gewerkt aan het vergeefs verwijderen van de vloek die alle vrouwen in mijn familie treft. (Een jingle klinkt op.)
Jingle: Huub. Huub. Huub.
Ko: (In blinde paniek.) DAT IS HEM! DE VLOEK!
Erik: Waar heb je het over Waar kwam dat geluid vandaan?
Jingle: Koooootje! Jij gaat in je bloooootje. Zometeen lekker doooooodje..... Huub! Huub! Huub!
Ko: AAAAAAAAAAAAAAH!
Erik: Pak mijn pistool!
Ko: JA! JA! (keert tot zichzelf) Ik moet rustig blijven.... Niet opgeven nu.... Je kan het Ko! Je kunt je verzetten tegen het zwarte bestaan van de succubus... Je hoeft niet toe te happen.... Ook niet als het Huub is, whahahahahaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! (Huub komt op en ze vliegt hem naar de keel, maar hij slaat haar in een klap tegen de vlakte.)
Huub: Zo, zo moet je succubi aanpakken. Nu gaan we dit vliegtuig vrij maken van de vloek. Dat doen we met behulp van publieksfavorieten LaSchawzae, LaSchwawzae en La Schazae. (De drie komen op met ontblote bovenlijven en in bananenrokjes.) Sisters, strut your stuff. (De drie zwieberen hun geboende boel ritmisch heen en weer op Afrikaans geörienteerd tromgeroffel.)
LaSchawzae, LaSchwawzae en LaSchazae: Hoelahoelahoelahoelahoelahoela hoelahoelahoelahoelahoelahoelahoelahoelahoelahoelahoelahoela!
Huub: Zo, dit vliegtuig is clean. Dan gaan we nu een spies door het hart drijven van Ko Konijnekudt van Nimwegen tot Grochtengardel. (Nutricia Vlaaij staat op.)
Nutricia: Jemig, Kuifje in Afrika was tenminste gewoon racistisch. Dit is in alle toonaarden onacceptabel en stuitend.
Huub: Kop dicht, Nutricia. Hoewel, het is tijd voor een lied. (De muziek van Maywood klinkt op. Hun nummer Late at night wordt instrumentaal door de broers Mugwangu, Gagwunga en Sjon gespeeld op respectievelijk hun bongo's, panfluit en pianolo.)
Huub: Zij had een heel saai leven,
Haar doos was nogal droog,
Ze moest altijd maar werken,
Zorgen voor de kat.
Maar nu is ze heel anders,
Door die beste Huuuuuuuuuuuuuub!

Naam
	(typ de letters en cijfers over)
E-mail