SLL-Next 11: Douche's normaal man!

Na de Grand Guignol van de vorige aflevering, vol goedkope horror, overal  verstopte pussy jokes en striemende confrontaties, is de lezer van Schoh-la-la wel even toe aan een adempauze. Wees niet bang: het was allemaal een droom, maar diezelfde droom begint langzaam binnen te kruipen in de realiteit. Non Sequitur, de kloosterzuster met de pragmatische benadering van alles wat met het fysieke te maken heeft, probeert de realiteit te hervinden in de armen van publieksfavoriet Blondell, de natuurkundeleraar met de handige handen. Hun zweterige samenzijn in haar boudoir wordt echter telkens verstoord en dat levert een prachtige komedie op vol op het erotische gestoelde metaforen en een douchescène van de klasse van Hitchcocks Psycho. Smullen dus in

DOUCHE'S NORMAAL, MAN!

(Een luxueuze slaapkamer. Een hartvormig met roze, zijden lakens in het midden. Wit behang met ergens een crucifix aan de muur en verder vooral foto's van James Dean, een jonge Robert Mitchum, Marlon Brando en de oude, dikke versie van Elvis Presley. We horen het geluid van een stromende douche en zien links vooral veel stoom uit de douchecel komen. De zijden lakens bewegen: een slaperige Non Sequitur komt onder de lakens vandaan in negligé, met een gezicht alsof ze stijf staat van de hoofdpijn.)
Non: Ooooooooooooooooooh. Wat is er gebeurd? (Ze kijkt onwillekeurig naar de douchecel. Die gaat open en Blondell stapt eruit.)
Blondell: Hi, honey.
Non: Maar...wat...ik...eh... Het ingestorte café...mist... Baraca...Welch... Twee nieuwe leerlingen... Toverdrank... Jij... Ik...vleermuis.
Blondell: Waar heb je het over, Non?
Non: We waren buiten. Jij en ik. Ik probeerde je te vergiftigen, maar het plan mislukte. Ik smolt. Ik werd een vleermuis....
Blondell: C'me on, babe. Je hebt gedroomd...
Non: Wat een verschrikkelijke droom... Maar het lijkt ook alsof er wel diepere betekenis inzit. Alsof ik er iets uit kan halen.
Blondell: Ach schatje, het is allemaal heus goedgekomen. En je moet uitkijken met het uitleggen van dromen. Ik had een oudtante die liep bij een psychiater die deed aan dromen uitleggen.... Dat is niet flatteus afgelopen.
Non: Hoe dat zo?
Blondell: Nou, zij had een regelmatig terugkerende droom dat zij in een hotel in Puerto Rico een lift instapte, maar dat er in die lift een parkiet van menselijke proporties zat en een drummer met sombrero die de hele tijd La Cucaracha drumde. Dan drukte ze op een knopje naar de 128ste verdieping, en plots knalde die lift met een rotklap naar beneden, vloog de parkiet weg, en veranderde de drummer in mijn oudoom. Volgens de psychiater had dit allemaal te maken met het feit dat oudtante knettergek was.
Non: Nou en? Hoe is het dan afgelopen?
Blondell: Nou, de psychiater constateerde dat oudtante onmogelijk iemand La Cucuracha kon hebben horen drummen omdat dat natuurlijk een melodie is en geen ritme, waarop oudtante tegenwierp dat het ging om het minder bekende La Cucaracha en niet La Cucuracha, hetgeen de dans was waarop oudoom en oudtante elkaar hebben leren kennen als dansers van erotische nachtclub A Bainha Anseio. Waarop de psychiater weer rispoteerde of iets van gelijke strekking dat dat er niet toe deed en dat de parkiet, symbool van vagijnnijd in dromen van biseksuele mannen, er goed aan had gedaan om uit deze droom weg te vliegen, omdat hij er goed beschouwd niets te zoeken had...
Non: ...en omdat dat zijn leven redde.
Blondell: Inderdaad.
Non: Maar hoe ging het verder?
Blondell: Nou, de ruzie liep zo hoog op dat oudtante de psychiater zevenenveertig steken gaf met de envelopopener, waardoor hij het leven liet. Ze werd niet veroordeeld, omdat ze ontoerekeningsvatbaar verklaard werd.
Non: O. Plus dat de grap nu juist was dat La Cucuracha niet drumbaar is. (Ze loopt naar de bar aan de zijkant en schenkt zichzelf een droge martini in, met een olijf aan een stokje.) Jij ook één? (Hij schudt het hoofd.) Blondell, het wordt tijd dat we stoppen tegen elkaar te praten als twee karakters uit een toneelstuk van Eugene O'Neill. (Ze knaagt haar olijf weg en leegt haar glas in één teug. Ze schenkt zichzelf weer bij.) We weten allemaal waarom jij hier bent...
Blondell: In deze hartvormig bedoel je?
Non: Exact.
Blondell: Ik woon hier.
Non: Vind ik een goede reden, maar wij hebben beide door waarom wij samen hier zijn.
Blondell: Het was jouw idee hoor, om even een dutje te gaan doen alvorens het grote lerarenbal.
Non: Ook daar heb ik het niet over. Verdomme Blondell. Waarom wilde je per se hier naar toe? Per se naar mijn kamer?
Blondell: Nou ja... Als ik eerlijk ben dacht ik dat we misschien een beetje konden vrijen. En bij mij thuis is dat door een gebroken latje in mijn bedbodem nog een hele toer, dus ik dacht.....
Non: Of is het omdat je je schaamt voor je .... paarse.... dekbed?
Blondell: Hehehehe, paars? Paars? Nee, ik heb ehm..... ehm.... een hip dekbed van de Lifestyle. En bovendien: het is roze. And that's the end of that one.
Non: Oh Blondell, ik weet niet meer wat realiteit is en wat niet. Ik weet dat Lloretné ontsnapt is uit het ziekenhuis, ik weet dat ik Crumpet en Poefter echt ontmoet heb, ik weet dat ik de aartsbisschop heb onthoofd, maar dat detail moet je maar even vergeten en ik weet dat ik... ik... o, help me Blondell. Help me! (Er wordt op de deur geklopt. Hard geklopt. Zacht geklopt. Of andersom.)
Blondell: Snel, verberg je in de douchecel! (Non Sequitur doet dit. Blondell gaat op de lakens liggen.) BINNEN! (Sophie-Robijn komt binnen.)
Sophie-Robijn: Ik...oeps. Oh... Sorry. Ik. Ik... Ik heb geleerd dat ik gewoon binnen moet komen en niet moet zeuren. Ik...
Blondell: Kom rustig binnen. Als je weet dat elke man een jandoedel heeft, kun je die bij mij ook verwachten.
Sophie-Robijn: Die van mijn ex-vriendje was bijna tien keer kleiner, maar dat terzijde. Is ze hier?
Blondell: Ze verbergt zich in de douchecabine. Damn, naar dat woord zocht ik nu al de hele tijd: douchecabine.
Sophie-Robijn: Is ze erin getrapt?
Blondell: Hook, line and sinker. Zeker naar een potje vrijestijlsek...
Sophie-Robijn: Jajaja. Dus ze denkt echt dat...
Blondell: Ja, ze denkt het echt....
Sophie-Robijn: Goed.... Goed.... Het ligt allemaal dus zoals het moet.
Blondell: Ja, dit gaan wij eens even lekker doorzetten.
Sophie-Robijn: Weet je het zeker? We kunnen altijd nog een flauwigheidje erin introduceren, zodat het toch allemaal ander is. Of helemaal niks.
Blondell: Hmm, dat is natuurlijk verleidelijk, maar misschien ook een beetje contraproductief, ik bedoel we hebben al wel al die tijd dingen hiervoor opgezet.
Sophie-Robijn: Ja, dat is waar, maar het is zo..... Nee, we zetten dit door. (Ze grabbelt in haar broekzak en gooit Blondell een buideltje toe. Met een plof valt het net voor zijn scrotum op het bed.)
Blondell: Dank je. Dat scheelde maar niks. De douchecabine is geluidsdicht heb ik net proefondervindelijk ondervonden, dus als je wil kunnen we een ritje maken.
Sophie-Robijn: Nee dank je... (Een schuivend geluid in de badkamer.) De stem van Non: Kan ik alweer binnenkomen?
Blondell: (tegen Sophie-Robijn) Je moet gaan! Vlug. (Sophie-Robijn vertrekt.) Ja, je kan komen... De bezoek.... De bezoeker is net weg. (Het buideltje grist hij snel weg en stopt het in de sloop van het kussen waar zijn hoofd op rust. Net op tijd, als Non Sequitur weer binnenkomt ligt Blondell weer in zijn oorspronkelijke houding.)
Non: Gelukkig, ik... (Ze zucht, schenkt zichzelf een nieuwe martini in en leegt het glas. Er wordt weer geklopt.) Ieieieks! (Ze rent weer de douchecabine in.)
Blondell: Oeps, zeg. Eerst kreeg ik die buidel bijna tegen mijn balzak met alles erop en eraan en nu dit weer. BINNEN! (De deur gaat open. Joyce staat in de deuropening, in een diep uitgesneden vintage galajurkje.) JOYCE!
Joyce: Die begroeting is zo koud als de lawine die ik in Zwitserland over me heen kreeg. Blondell, wees niet kil, verman je en geef toe aan je innerlijke driften. Nee, spreek niet, wees een man! Jij...ik... Het heeft altijd al moeten gebeuren. (Ze springt bovenop hem.) Waarom zouden we een passie die dierlijker is dan de gemiddelde dialoog van Sylvester Stallone verbergen onder een hoop etiquette. Neem me! Neem me nu! Maar vertel me eerst, zachtjes: lukt het je om Non Sequitur om de tuin te leiden? Sedert zij heeft toegestaan dat de kinderen hun hormonen de vrije loop laten, kom ik niet meer toe aan mijn eigen vagijngerelateerde hunkeringen. Ik sta tussen twee kampen: Lloretné enerzijds en zij van Sequitur anderzijds... En ik voel me de laatste tijd zo wild. Zo wild. En des ochtends vind ik vaak haren op mijn kussen die niet uit mijn hoofd komen, maar die haast van een dier lijken. En tussen mijn lakens ook. O Blondell, houd me vast in je sterke armen. Oh! Oh!
Blondell: Dat is verdomd interessant wat je daar zegt. Hmmm. Daar ga ik eens fijn over nadenken terwijl ik je in mijn sterke armen laat voelen hoe het is om tegen Blondells bast te liggen.
Joyce: Dank je wel....
Blondell: Haren.... Op je kussen..... Niet uit je hoofd. Heb je veel wisselende seksuele contacten?
Joyce: (verschrikt) Nee! Dat je dat denkt van mij!
Blondell: Ik trachtte slechts de herkomst van de haren vast te stellen. Van een dier... (Hij slaakt een kreetje, maar herneemt zich dan.)
Joyce: Wat is er? Is er wat?
Blondell: Nee... Maar met jou wel.
Joyce: Wat... wat dan?
Blondell: Zit er maar niet teveel over in. Precies weet ik het ook niet. En bovendien, de kans bestaat dat dit later allemaal niets betekend heeft omdat het niet overduidelijk genoeg is en zo.
Joyce: Oké.... Mag ik hier blijven slapen?
Blondell: Waarom? Je weet dat ik hier niet woon, maar in het bovenliggende appartement hé?
Joyce: Mag ik daar dan blijven slapen?
Blondell: Van mij wel. Maar voordat we dit naar het volgende level tillen, moet ik even iets doen. (Hij pakt een sleutel uit een bureaula en draait de deur van de douchecabine op slot.)
Joyce: Jemig? Op slot? Van buitenaf?
Blondell: Ja, een heel interessante feature van deze kamer. (Hij gooit het sleuteltje het raam uit.) Maar nog veel interessanter is de vraag: wat kom jij hier eigenlijk doen? Want dit is mijn kamer niet. Nochtans verschijn je hier in nauwelijks verhullende galajurk. Ik heb daar zo mijn bedenkingen bij.
Joyce: Eh...eh...okay okay ik beken... God, wat is het moeilijk hierover te spreken... Ik...ik kwam inderdaad niet voor jou, maar...
Blondell: Je wilde meer Sapphische ervaring en...
Joyce: Nee zeg! Daar zou ik het toch niet zo openlijk over hebben? Ik kwam hier om Non Sequitur te wurgen. Een innerlijke kracht dreef me. Een innerlijke, innerlijke kracht....
Blondell: Dat is spijtig, maar nu je hier toch bent, lekker ding... Kun je mij mooi helpen met ... (Hij grabbelt op het nachtkastje en pakt een sudokuboekje te voorschijn.) deze sudoku! Hij is intens moeilijk en aangezien jij Wiskunde X hebt, dacht ik wel dat jij het zou kunnen.
Joyce: O wat leuk! Sudoku's zijn mijn persoonlijke favoriet in de categorie puzzels met cijfers die je moet rangschikken. Even zien hoor. (Ze pakt het boekje aan.) O ja, dit is een lastige... Maar als ik mij niet vergis moet daar een.... 6. Ja.
Blondell: O ja, verdomd.... (Hij slaat het boekje uit haar handen.) En dan hebben we ook een 9 ergens te plaatsen.
Joyce: Oooo Blondell! Wat zeg je nou? (Ze giechelt.) Maar misschien, als ik eens wat uittrek... Dat we kunnen zien hoe ver wij komen.... (Blondell begint aan haar kleding te frunniken en haar ondertussen hartstochtelijk te zoenen.)
Blondell: Dat hoef je mij geen twee keer te zeggen, babydoll. Whoooooooooooooooooooooo, jij bent de eerste vrouw die ik ken met haar op haar borst. En het wordt steeds meer terwijl ik ernaar kijk...Jemigdepemig, je raakt helemaal behaard...Je... By Jove! (Joyce verandert in een weerwolf.)
Joyce: GROOOOOOOAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAARRRRRRRRRRRR!  (Ze slaat een klauw uit naar Blondell. Die ontwijkt. Ze springt bovenop hem. Een wilde worsteling. Hij trapt haar van zich af. Ze rolt van het bed en gaat staan. Hij springt naar haar toe. Ze geeft hem een uppercut. Hij gooit haar uit het raam. Er wordt geklopt.)
Blondell: Verhip, ik realiseer me nu: als iemand me vindt, ben ik mijn baan kwijt. (Hij kruipt onder het bed.) BINNEN! (Welch en Crumpet komen binnen, met pulserende bewegingen richting bed lopend.)
Welch: Non Sequitur heeft ons gezegd dat we deze kamer altijd mogen gebruiken voor onze postpuberale hormoontjes. Maar Crumpet, we moeten weerstand bieden...
Crumpet: Ja, het moet. Laten we het nog een keer doen om het af te leren en dan hier een ijskoude douche nemen.
Welch: Ja. Zo moet het.
Crumpet: Dat kan met deze afstandsbediening hier. (Ze pakt een afstandsbediening van de commode.) Even instellen op 6 graden. En alvast aanzetten voor straks. Dan is hij zeker ijs- en ijskoud. (Ze drukt op een knopje.) Ziezo. (We horen geluid van stromend water uit de douchecabine.)
Gesmoorde stem van Non: Yiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiikes!
Crumpet: Ziezo Welch. Ik ben er klaar voor.
Welch: Fijn zo! Pakken we jouw iPad erbij of moet ik even de laptop van Non Sequitur pakken?
Crumpet: Nee, laten we maar even de iPad gebruiken.
Welch: Wat is het heerlijk he.... Om samen onze postpuberale frustratie eens leker van ons af te kopen op wehkamp met jouw vaders creditcardgegevens?
Crumpet: O Welch, het is zo heerlijk.
Gesmoorde stem van Non: HEEEEEEEEELP!
Crumpet: Hey! Hoorde jij dat ook?
Welch: Wel verdomd: Een gesmoord stemgeluid!
Crumpet: Ja, met die hanenkam heb je natuurlijk geen haren voor je oren, dus jij zult het wel het beste gehoord hebben.
Welch: En of! Het kwam vanuit de badkamer!
Crumpet: Ik ga kijken!
Welch: Durf je dat wel?
Crumpet: O jee, o jee, nou weet ik het niet meer.
Welch: Laten we gewoon gaan.
Crumpet: En dan? Misschien is iemand daar nu wel aan het sterven.
Welch: Ja... Oké, je hebt gelijk. Ik doe het wel. (Hij trekt de deur van de badkamer open.) Welllll helloooooo!
Crumpet: Wat is het?
Welch: Draai de koudwaterkraan maar uit. Non Sequitur staat onder de douche. Wel jammer dat die cabine geluidsdicht is, ik zie haar praten.... en nog een heleboel meer, maar niet wat.
Crumpet: Laten we een handdoek klaarleggen en weggaan.
Welch: Goed plan. Wauw. Het geloof trotseert de zwaartekracht wel zeg. Jemig.
Crumpet: (pakt een handdoek uit het dressoir en legt die op het bed) Jij moet echt bovenmenselijke oren hebben. Geluidsdicht en alsnog hoor jij een gesmoord stemgeluid.
Welch: Bovenmenselijk? Ach, het is mijn hanenkam gewoon.
Crumpet: Kom we gaan. We kunnen ook wel in de OBWDZOA gaan winkelen.
Welch: Dan gaan we naar de Openbare Bibliotheek van Waar-Zich-Dit-Ook-Afspeelt. Off we go! (Ze verlaten de kamer. Na een tijdje komen ze toch weer terug.)
Welch: Maar eerst gaan we, om nog even de volle milage uit dit slaapkamerbezoek te halen, nog even lekker springen op het bed. Kom op, girl. (Ze gaan enorm springen op het bed.)
Gesmoorde stem van Blondell: Auw! Oie! Ooooohahohohohohohooooo! (Killdrake, Frongsien, Filora, Dupois, Frongswa en Baraca komen binnen.)
Dupois: Wat doen jullie nou?
Crumpet: Springen op het bed. Doe mee! (Iedereen gaat het bed op.)
Frongswa: En dan druk ik lekker nog even op dit knopje van de afstandsbediening die hier ligt. (Ze gaan allemaal springen.)
ALLEN: (zingend) While tearing off,
a game of golf,
I may make a play for the caddy
But when I dooooooo
I don't follow through
Cause my heart belongs to daddyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy!
Gesmoorde stem van Blondell: Oeh zeg! Neee! Auw! Mijn scrotum! Oioioioioi! Aaaaah!

Naam
	(typ de letters en cijfers over)
E-mail