LSCDP: Bard Verbaal

Hallo lezeressen,

Wij van LSCDP zijn hot en happening. Maar wij vergeten niet waar wij vandaan komen. En daarom hebben Tuft en Van Woersel bedacht om oude Middeleeuwse liederen te pimpen. LSCDP-stijl! Dat betekent dat over de verzen een diepe literaire saus, felrealistische ingrediënten menselijkheid en nootjes vrouwelijkheid zijn uitgegoten. Geniet dan ook gelijk van de LSCDP-remake van een Middeleeuws vers van La comtessa Beatritz de Dia:

Zodra ik hem donkerrood naar buiten trok,

Gaf mijn man aan mij een flinke snok,

Kijken moest ik naar diens grote wond,

Opgelopen bij diens Yathzee-match au fond,

Maar wat hij graag guys night out placht,

te noemen en van mij dan verwacht,

Dat ik de hele avond, kelen en toastjes,

smeer met zalmsalade en nog wat toastjes 

En da'k mijn tepels, tijdens wulpse zang

over 's jurken rand naar buiten hang

opdat zij schalks bestaren zijn verhit gelaat

terwijl hij nog wat toast naar binnen laadt.

Dan denk ik: 'Vroeger tijd waar zijt gij henen

en nostalgie doet mij dan zachtkens wenen.

Ik denk aan Hendrik, hij mij Romeo

ik zijn Julia en mijn man Mercutio;

dat wij Shakespeare speelden op toneel

godenlief, zulk een bont geheel

Maar daar zit hij, temidden van de stoet,

en als ik hem zo zie, had ik hem groet,

noch kus doen moeten toekomen op school,

Ik was een groot actrice in de dop,

Ik speelde als een ponte in een goede mop,

Messcherp, perfect getimed en helder,

De jongens stonden in de rij,

voor een beurtje in de schoolkelder,

Nooit ben ik op avances van hen ingegaan,

En nooit is er iets - buiten hem- ingegaan,

Terwijl ik toch de knapste lerares ben

Die ik op de hele wereld ken

En de jongens in mijn klassen vinden dat ook

Laatst zei er een dat ik zo lekker rook.

En hij bedoelde dat ik met een sigaret

zo in mijn mond elk ventje lok in bed

alwaar ze worden weerloos rul gehakt

Laatst zat ik er een in eigen zweet geplakt

tussen de lakens na te hijgen en hij zei:

"O lieve juf, o juf, o trouw met mij."

Maar goed we dwalen af, ik wilde zeggen

dat ik gewoon niet uit kan leggen

de fout die ik destijds dus heb gemaakt

dat ik bij mijn Mercutio ben aangehaakt

en ik mijn Romeo allengs dus zag verdwijnen

uit mijn leven. Zo zit ik na te kwijnen

en denk ik: 'Man, smeer jij die toastjes zelf.

Ik trek mij terug in 't slaapkamergewelf.'

Daar komt de stomme vent al omhoog,

De trap op langs zijn kids die ik zoog,

Of nee, dat klinkt wat vreemd, ik kan,

maar beter vermelden, dat als ik iets dan,

zoog, het zijn .... nu ja, ik dwaal weer af.

Ik ben toch wel zo warrig de laatste tijd,

Het lijkt wel of God mij als een soort straf,

Voor mijn verkeerde huwelijk uit pure nijd,

opzadelt met een zeef als geheugen,

Daar is íe! Snel verzin een leugen!

'Lieve vrouw, ik kom u eens flink beminnen,

Ik ben de hele dag al dierlijk buiten zinnen'-

En prompt zie ik zijn ego lustig zwellen

bij 't schouwen van mijn pronte bonbonellen

die, vallend loom uit knellend corselet,

verzucht genieten van des vrijheids pret.

Mijn man grijpt vast, het grijpt me tevens aan

omdat 'k zijn warme hand niet kan weerstaan

en ik mijzelve geenszins af kan remmen

en van de weeromstuit begin te crêmen.

Dan zeg ik toch: 'Neen Gozewijn, doe niet.

Het lustspel is er wel, zoals ge ziet

maar ach, de basis voor onze relatie

is even zichtbaar als een grote spatie.

Jij houdt van haar, de buurvrouw, geef het toe.

Ja, ik weet alles en ik ben het moe.

Dus wil ik je warmhartig toevertrouwen:

O Gozewijn, 'k heb nooit van je gehouen.

Weet je nog hoe jij ooit Shakespeare speelde

En Tybalt je met vlijmscherp mes doorkeelde

en jij daar neerviel, bleekjes als de dood.

Ja ik 

beken nu: lieverd, ik genóót.

Gozewijn zwijgt, kijkt mij weewarig aan,

Ik twijfel, heeft hij mij wel goed verstaan?

`Speelden wij Shakespeare toentertijd?

Ik dacht dat we iets speelden van, goh hoe heet die meid,

Die met dat lijf van een playgirl eerste klas,

maar die boeken schrijft als Frans Weisglas.'

Ik onderbreek, met woedende stem,

"Gozewijn, loopt niet zo te klooien,

Je hebt het over die hoer Van Rooyen"

'O ja, die, lekker mokkel wel, heel vitaal,

Ik zou haar...' "Goos! je wordt banaal!"

'Ik dacht toch dat wij haar stuk speelden,

Maar Shakespeare, vandaar die beelden 

en ook die lekker vlotte hemmetjes

en die karakters met lijzige stemmetjes.

O lieve schat, je was al snel voor mij gezwicht,

speeld' ik Mercutio niet als een valse nicht.'

"O Gozewijn, mijn lief, je hebt gelijk,

als ik de zaken immers zo bekijk

dan heeft die valse valse regisseuse

ons liefdespel met deze regiekeuze

voor heel ons leven grandioos verpest.

Want zelfs ons voorspel mist nu alle zest.

Want als jij spreekt, dan schiet ik op de rem

en denk weer terug aan ooit, jouw potenstem.

Bespeel jij zelfs mijn tepels als een xylofoon

zodra je zingt, man, ik bevries gewoon

ik denk weer aan die improv-grappen

die jij destijds in dat stuk mocht gaan tappen."-

'Maar toen was jouw lach rijkelijk en gul,

Nu vind je het in ene flauwekul?'

"Ach lieve schat, jij denkt al veel te lang,

Dat ik niet of nauwelijk acteren kan,

maar laat mij je nu uit die droom helpen,

Ik fakete al mijn lust, verdriet en hoogtepunten,

Je was zo.... drammerig, ik probeerde het bloed te stelpen,

Wat uit onze relatie langzaam aan het vloeien was,

Want ooit, ja ooit, heb ik van je gehouden,

Toen je niet bezig was met je harde munten,

maar ook overwoog te gaan acteren,

of het in ieder geval te gaan leren,

Toen hield ik van je als van mijn man,

Maar dat alles is voorbij, weggevlogen 

Er is niets over, daarom ben ik zo frigide."

"Wat je nu zegt, klinkt wel heel erg rigide."

"Begrijp me niet verkeerd, je kont is strak,

en superduper is ook je sixpack,

je grote biceps en je stierennek

maken mij regelmatig lekker gek

en pectoraal ben je bijkans volmaakt

dus door mij word je echt niet afgekraakt

och heden, Goos, je bent een muscle freak

met een gewoonweg smakelijk fysiek

waarin ik driemaaldaags wel in wil bijten

maar echt aan mij kun je jou toch niet slijten

want achter je zo welgevormd gezicht

zie ik nog altijd die gespeelde nicht."

"Het is dus over door een schooltoneel?"

"Ja, zo klinkt mijn verwijt in zijn geheel."

'Vind je dat niet wat overdreven?

Is dat dan zo bij je bekleven?

Ik kan mij niet herinneren dat jij,

Erover tijdens de hendiatris wat zei,

Toen je favoriete tante op logeren kwam.'

"Dat heb je gedroomd, nat en klam,

nooit heb ik mij tot zoiets verlaagd,

Slechts dromend heb ik je zo behaagd,"

'Maar schat, dat droomde ik om een reden,

Het was een teken, een teken voor heden..."

Maar nauwelijks is het laatste woord gesproken

of buurvrouw komt door 't dubbel glas gebroken

als een soort Tarzan fluks de kamer in

en valt dan op de vloer en op haar kin.

Ik zeg: "O hemel, wat is dat?"

Zij zegt: "O lieve schat, ik zat,

nog wat te zonnen in mijn eikenboom

en ik ontkleedde mij daar zonder schroom

toen plots mijn ligstoel rigoureus ging hellen

en eerst bleef ik nog tussen takken knellen,

maar o die braken en ik viel zo schuin

dat ik zonder te weten met mijn kruin

brak door het glas van jullie ruit alhier

en zo ben ik nu binnen, lekker dier."

Gozewijn liet zijn blik eens dwalen,

over de welgevormde bergen en dalen,

Van de ontkleedde buurvrouw daar.

Toen sprak hij, met een wellustig gebaar:

'Buurvrouw, zoals u daar zo zit,

Heb ik een prachtig uitzicht op uw klit.

Ik voel de wellust door mijn lijf stromen,

niet langer met mijn vrouw te bomen,

maar u eens fijn nat te laten dagdromen,

om daarna warm en nat af te stomen'

Ik kan mijn oren niet geloven!

Wat een pret laat hij haar beloven!

Plots stopt mijn gaydar met piepen,

Zie ik mijn man niet als Gordons type,

O, wat stroomt de goesting door mijn kruis,

Ik wil hem hier en nu, met buurvrouw in huis!

'Manlief, ik vergeef u uwer nichtenzonden,

Stap met buurvrouw in ons bed,

En lik onze open wonden,

Ik voel me vanavond een heuse slet.' -

'Ik ook al,' zegt de buurvrouw dan.

Maar nu de domper: 

'En ik ook." Mijn man.

Ook al heeft hij dan Brad Pitts gezicht.

Hij is en blijft een echte valse nicht.