Doktersroman 3: Het team

Zuster Frolette is flauwgevallen. Maar ze wil bij de gespierde dokter Pete zijn als hij opereert. Wat moet ze doen?

Ze kwam bij in de dameskleedkamer. Ze keek in een paar ogen die haar nieuwsgierig aanblikten. "Gaat het?" Haar besef van werkelijkheid kwam terug. Het was Coret die haar aankeek en nu het washandje van haar voorhoofd haalde. "De operatie! Ik moet zo werken!", bracht Frolette uit. Coret schudde haar hoofd. "Je bent eraf gehaald. Dokter Stavisky vond het niet verstandig je te laten assisteren in deze toestand." Frolette keek kwaad in de ogen van Coret. "Wie is hij om dat te beslissen?" Coret haalde haar schouders op. "De dienstdoende chirurg." Frolette snoof. "Wat een onzin. Geef me een operatiehemdje." Ze keek op de klok. De operatie was nog niet begonnen. Coret reikte een operatiehemdje aan, wat ze snel aantrok. "Ik moet gaan!" Coret gaf haar een bemoedigende knik. "Het is in zaal 5A06"
Koortsig rende Frolette naar zaal 5A06: in haar vastberaden haast zag ze niet waar ze liep. Dat ze tussen een oudere, in peignoir gehulde patiënt en zijn loopinfuus doorsnelde, waardoor ze de twee ruwweg van elkaar scheidde en de man met een kreet ter aarde zeeg, had ze niet door. Ze kon alleen maar denken aan McDriemy, met de brede borstkas en de eivragende grote nippels die haar vlak voor haar flauwvallen nog even uitnodigend hadden aangestaard. Het was de eerste keer dat ze begreep waarom een man eigenlijk nippels heeft: zo sexy. Haar eigen nippels kropen in haar felle beweging soms welhaast haar hemmetje uit en ze dacht: "Verroest. Bij het stylen ben ik weder mijn brazier vergeten..." Nu ja, improviseren is alles. Zo lang ze maar dicht bij hem kon zijn. Bij hem. Bij hem. O waren dat niet de twee mooiste woorden uit de menselijke taal?
Ze rende de trappen op, sprong met twee treden tegelijk als een hinde omhoog. Op de vijfde verdieping koerste ze vastberaden naar de operatiekamer. Ze rukte de deur open en kwam in de achterruimte van de operatiekamer. McDriemy was er niet, maar Stavisky stond zijn instrument schoon te maken. Hij keek met opgetrokken wenkbrauwen omhoog toen Frolette binnenstormde. "Sorry Frolette, ik heb slecht nieuws voor je." Frolette keek hem brutaal aan. Ze kende het type. Corduroy broek. Ook weer twee woorden. Maar niet de mooiste uit de menselijke taal. Zeker niet. Was het trouwens niet één woord? "Ik weet, ik ben van de operatie afgehaald. Maar dat draai ik bij deze terug. Ik ben up. Het was een flauwte omdat ik geen ontbijt tot me genomen had." Stavisky keek haar argwanend aan. "Hmm. En nu? Heb je genoeg suikers ingenomen?" Ze knikte vastberaden. Stavisky zweeg en staarde peinzend naar zijn glimmende instrument. Frolette wachtte gespannen af. "Ik had een vervanger op laten roepen." Shit. Daar ging haar kans. Stavisky schraapte zijn keel. "Maar die moest eerst haar kinderen naar school brengen. Ik zal haar afbellen." Ha! Score! "Welcome back in the team nurse!"
Innerlijk juichte Frolette, hetgeen een supertinteling in de glooiingen van haar Venusheuvel teweeg bracht. Het was hetzelfde gevoel als toen ze tijdens een concert een keer gekust was door Dries Roelvink. Dries Roelvink was vroeger haar ideale man geweest: lekker open, seksueel actief, mooie stem, goed lijf. Echter, de laatste paar maanden had ze de lat iets hoger gelegd. Nu wilden ze mannen die niet alleen bronstig mannelijk waren, maar die ook conversatie op hun repertoire hadden. Intelligente conversatie, desnoods over seks. Zo peinzend staarde ze intens naar Stavisky's instrument, toen de klapdeuren openvlogen en een groot geschapen vamp met uitdagend bruinrood haar, volle, zoenvragende lippen, een kont die 'oh lala' leek te zeggen bij elke beweging van haar heupen en een volkazig rond borstenpaar dat een bijna geslaagde poging deed te ontsnappen aan haar veel te strakke uniform. "Hallo," zei ze dampend, "ik ben Mirage LaTour."
Frolette haatte haar nu al. Ze wist dat McDriemy hetzelfde zou zien als zij. Minzaam stak ze haar hand uit, na eerst onbewust haar buste omhoog getrokken te hebben. "Hai. Frolette." Mirage keek naar dokter Stavisky. "En wij kennen elkaar al he...." Stavisky keek op van zijn instrument en glimlachte. "Fijn dat je er bent Mirage. We hebben vandaag een allstarteam van verpleegsters en chirurgen. Heb je mijn jongere collega al ontmoet?" MIrage schudde haar hoofd. Ook dat nog! Ze moest zo aanzien hoe Mirage de dokter zou bekijken, zijn hand zou drukken en ook in die donkerbruine poelen zou verdrinken. Hopelijk viel ze ook flauw. "Dus, jij bent ook een graduate van de Harvard Nursery School?" Frolette keek verbaasd naar Mirage. "Nee, ik kom van InHolland Amsterdam." Mirage glimlachte.
"O. Dan heb ik Stavisky verkeerd verstaan. Ik dacht dat hij een allstarteam zei." Bam. Wat een bitch!
McDriemy kwam binnen met nu ook de touwtjes van zijn smetteloos witte trainingsbroek uitdagend loshangend. Bitchy bumpte Mirage met haar sterke, ervaren heupen Frolette opzij. "Out of my way, honey," zei ze ferm, "ik zag hem het eerst." McDriemy keek dokter Stavisky bewonderend aan: "Wat een indrukwekkend instrument hebt u daar, dokter Nick." Nick Stavisky bloosde onwillekeurig; hij leek niet gewend aan dit soort complimenten. "Dank je, Petey," antwoordde hij speels en intiem. Somber duwde Frolette haar borsten weer naar beneden. Ze overzag alles: hier had ze geen schijn van kans en nu zou ze ook de kwellingen van zuster Mirage moeten doorstaan, negen uur lang, als een kwetsbare drag queen die pardoes een sado-masochistische darkroom is ingewandeld. Ze zuchtte. McDriemy keek naar haar: "O,ben je er toch weer? Ik was ongerust."
Daar was het weer. Dat kriebelende gevoel in haar onderbuik. "Ja, ik was..... bedankt. Bedankt voor de goede zorgen." McDreamy klopte haar op de schouder, en kneep er even in. De haartjes op haar Venusheuvel lichten zich eventjes op. Wat een vent! "Geen dank. Volgens mij ben jij een fantastische zuster. Blij dat je er weer bij bent." Hij liep door naar Stavisky en begon het protocol te bespreken. Frolette zag hoe jaloers Mirage naar haar keek. Ze had weer een beetje hoop gekregen, ja, zelfs zin in de operatie. "Zullen wij de rolverdeling even doorspreken, MIrage?" De aangesproken tang keek haar jaloers aan, en knikte toen. "Het afzuigen, dat doe ik. Het bloed, het weefsel, het wondvocht. Jij geeft de instrumenten aan en houdt de snede open. Goed plan?"
Mirage maakte nog maar weer eens een knoopje los van haar strakke jasje, waardoor haar carnale rondingen nog meer naar buiten begonnen te puilen. McDriemy keek even opzij, trok mannelijk even de wenkbrauwen op en gaf een bronstige kreun. Mirage glimlachte triomfantelijk. "Het openhouden van de snede is mijn specialiteit," zei ze botergeil. McDriemy knipoogde even naar haar, terwijl ze vervolgde: "Afzuigen, dat is voor beginners." Ze tuitte superwulps haar lippen en wiegde even met haar linkerheup, met veel succes. Haar ranke, brutaalrood belakte vingernagels grepen een doekje en ze depte wat zweet van McDriemy's voorhoofd en van het geultje in zijn borstkas. Ze maakte een ronde draai met het doekje om zijn linkernippel, likte even aan het doekje, ging met haar tong over de rand van haar boventanden. "Poeh zeg," zei dokter Stavisky, ietwat verlegen met de situatie, "de patiënt is nog heel niet binnen, Petey." McDriemy aaide Stavisky vriendschappelijk over de ruggewervel. Frolette zag hoe een zachttederen huivering zich even meester maakte van de vriendelijk vijftiger met het kalende hoofd.

Naam
	(typ de letters en cijfers over)
E-mail