Doktersroman 7: Morgengloeien

Frolette is rijk, maar niet zo gelukkig....

Het was een zonnige zomerochtend na een enigszins lukraak, maar zeer erotiserend onweer. Frolette had het de hele nacht gespendeerd, alleen op haar waterbed met de vergulde poten, in haar verkoelende, doorschijnende, zachtzijden nachtpon. Nu liep ze van haar slaapkamer het balkon op en liet zichzelf kietelen door de frisse morgenbries, die schalks onder haar ponnetje dook. Ze zuchtte diep en keek uit over haar grootse tuin met in de verte de prangend vragende pruimbomen. Achter haar hoorde ze gerucht: Moccachacha en Huequequechuè, haar twee Hawaiiaanse bedienden, zetten het ontbijt klaar op de zilveren dinerboy. Ze voelde hoe de honger teder haar smaakpapillen streelde: ze moest iets eten, ze moest gelukkig zijn. Ze was rijk: haar gepatenteerde liposuctiemethode was een doorslaand succes en werken hoefde ze feitelijk niet meer.
Ze zuchtte diep. Rijk zijn was één van haar jeugddromen geweest, maar.... Zo niet. Ze dacht aan die ongelukkige episode uit haar leven die startte met die ene nacht met McDriemy. Ze hadden weken alleen geleefd op elkaar, letterlijk en figuurlijk, en toen besloten zij trouwen. Het was niet de bruiloft geweest die zij altijd al gewenst had, met dertig bruidsmeisjes, vier witte paarden, honderddertig witte duiven en al haar vriendinnen als weddingplanners, getuigen en muzikanten. Het was een quickie, en daar deden ze de laatste tijd toch te veel aan, in een Blaricumse wedding chapel.
Er was geen vriendengroep, geen vrijgezellenfeest, nee zelfs geen opdringerig dronken oom, er was niemand geweest. Toch leek haar geluk toen nog groots, ze was smoor op McDriemy. Maar na een week huwelijk - ook geen huwelijksreis - was hij vertrokken. Op zijn hoofdkussen lag enkel nog een briefje waarin stond dat een bevriende notaris hen had gescheiden en hij nu zijn eeuwige liefde voor - kots kots - Nickyboy Stavisky zou achtervolgen. Geen woord over spijt. Niks.
En zo werd haar gemijmer onderbroken door de gebruikelijke ochtendavance van Huequequechuè, die haar, zoals voor elk ontbijt, in zijn sterke Hawaiiaanse armen nam en naar haar slaapbed droeg. Hij pinde haar op het waterbed, dat woest golfde onder zijn pulserende kracht. "Oh ja, Huequequechuè," verzuchtte zij verzaligd en ze liet hem begaan om haar naar de toppen van het allergoddelijkst genot te brengen. Toen ze vijf minuten later verzadigd aan haar kaascrackers en koffie zat en Huequequechuè met zijn echtgenote Moccachacha de heg knipte, peinsde ze verder: over hoe ook zij een advocaat in de arm - en tijdelijk ook in de armen - genomen had. Toen het geld begon binnen te stromen had zij McDriemy voor de rechter gesleept en alimentatie geëist. Financieel had ze hem uitgekleed zoals ze hem vaak ook fysiek uitgekleed had. Hij zat aan de grond en was nu ergens paaldanser en stripper, levend van zijn tips, want zijn salaris ging nog altijd linea recta naar haar. Ach, wat had ze er behalve al dat geld nu nog aan om er over na te denken? Ze was toch zeker niks verschuldigd aan hem? Het werd tijd dat ze weer ging genieten van het leven zonder man. Ze zou deze week eens heerlijke vrouwendingetjes gaan doen!

Naam
	(typ de letters en cijfers over)
E-mail