Doktersroman 15: Kook van jou

Doktersroman is weer terug! In Het kloppende vat hebben de toegewijde lezeressen kunnen lezen over zuster Frolette, de fun loving verpleegster op zoek naar vastigheid, die per abuis tijdens een operatie een nieuwe lyposuctiemethode uitvindt. Ze wordt schatrijk, maar ze verliest de liefde van dokter Pete. Als een rivale haar huizen op gaat blazen, komt ze in een verpleegtehuis terecht en valt in een diepe slaap, waarin ze haar spannende leven herdroomt: ze wordt ontvoerd door piraten, dan door kapitein Puberty, dan weer door... Anyway, ze is ontsnapt op een vlot met haar oude liefde Johnny, die ze vaak gedaan heeft in de tuin van de buurman. Nu ja, lees lekker zelf verder:

Ze dreven samen verder op de plank. Zij zat er op en Johnny hing eraan en zorgde dat ze vooruit kwamen. Frolette voelde zich heel niet comfortabel in dat bijtende zeewater: ze had niet meer zo'n nat broekje gehad sedert dat spectaculaire concert van de Belgische succesformatie De Romeo's.  En naarmate ze meer en meer afdreven naar kouder en kouder water, werd Johnny blauwer en blauwer. Totdat ze hem dan maar, in een opofferingsgezinde geste, de diepte in duwde. Dat had ze namelijk wel eens in een film gezien. Hij zonk onder de ijskappen. Zij dreef verder naar weer lauwer en warmer water, maar dat kon ook komen omdat het gewoon weer dag werd. Visjes knibbelden en knabbelden aan haar: het leek wel een gratis Dr Fish behandeling. Uiteindelijk bereikte zij welhaast een tropisch kokoseiland.
Toen ze daar aankwam zag ze een kind spelen in de branding. Het kind hield een stokje in de schuimende watermassa en trok hem er uit zodra de zee zich terugtrok. Toen het kind ook Frolette zag rende het van het strand af, de diepe bossen van de jungle in. De jungle omzoomde het hagelwitte strand, waarnaar Frolette nu peddelde. Toen ze van het stuk hout afstapte was ze doorweekt. Haar shirt plakte aan haar lijf en liet niets aan de mannelijke verbeelding over. Ze voelde zich op en top vrouw, en ging languit in het hete strand liggen.
Het was een sensueel gevoel, dat ragfijne prikkelende zand onder haar rug, dat haar nu eens schalks kietelde en dan weer schurend langs haar dijen door zuchtjes wind naar haar Venusheuvel opstoof, of woorden van gelijke clichématig-erotische strekking. "Oeh zeg," kirde ze. "Oemba loemba, giv' us boemba," antwoordde een Barry White-achtig stemgeluid, meegedragen op de wind. En over clichématig gesproken: zeven enorme Afrikanen in - helaas - kokosrokjes tot op de knie - wellicht omdat het nodig was - tilden haar op en droegen de gillende Frolette onder luid misbaar het oerwoud in, richting de jazzy geluiden van een in trance swingende stam waar een rite bezig leek alsof King Kong zelve gunstig gestemd moest worden.
Even flitste het door haar hoofd, zou ze zijn aangekomen? Zeven afrikanen, en een steelse blik op de met zweetdruppels bespikkelde rug van een van haar dragers vertelde haar dat het ijzersterke mannen waren. Een lange zin, maar op dat moment deed ze gewoon even niet aan interpunctie in haar hoofd.
Een tweede steelse blik op haar rondingen, welvingen en dalen stelde haar gerust. Net had ze al genoten van haar eigen lijf, en in die tien minuten was ze echt niet aangekomen. Ze besloot het tegenstribbelen te staken en te genieten van die veertien handen, honderdveertig vingers die haar lichaam betastten. Voor elke erogene zone een vinger.
De stam kwam dus handen tekort eigenlijk, want ze was zo polymorfisch pervers als maar zijn kon. Het was zeer eroties, totdat ze bemerkte dat al het gefrummel er slechts toe leidde dat haar jurk van haar lijf werd geplukt en zijzelve met wat basilicum, een flinke scheut plantaardige olie en een mespunt zout in een ketel water werd gezet, waaronder de vlammen likten en loeiden. "Ik word hier gewoon gepiepeld," snikte ze. Verzet tegen de supersterke natuurmannen was onmogelijk en gillen had weinig zin want daarvoor stond de muziek te hard. Zelf had ze het bovendien niet zo op dit soort repetitieve swing. Een beetje meer urban zou deze stam geen kwaad hebben gedaan. Het werd haar heet onder de voeten en ook de knieën en tenslotte was ze ziedend heet in haar eigen oerwoudje. Tijd om te onderhandelen.
'Mannen, ik weet wat jullie willen!' Het was moeilijk haar benen over de rand van de pot te krijgen, maar het gelukte na wat pogingen alsnog. 'Dit is van jullie'. Zij spreidde haar benen langzaam open. Terwijl de stamleden hun schouders ophaalden stroomde haar voorbips vol met het kokende water. Ze schreeuwde het uit van de pijn, maar niemand kwam haar te hulp.
Positief was dan weer wel dat nu het gedeelte van de dans was aangebroken waarbij de rokjes naar beneden gingen. En hoera: wat altijd werd beweerd, was waar. Jeumig, dacht Frolette terwijl het water borrelde tussen haar - niet die - lippen. De dans werd intens en sommige dansers sloegen elkaar met hun mannelijkheid per ongeluk knock out. Het bloed spatte op, zo geweldadig was het. Neen, het was anders: een man te paard, zo uit de verte een combinatie tussen Epke Zonderland en Grad Damen, maar dan besmeurd met modder van top tot crotch, snelde koppen met een enthousiasme dat Frolette niet meer had gezien sedert die keer dat de televisie in het bejaardentehuis ontplofte toen Eva Jinek op de buis was. De ene na de andere inboorling verloor het hoofd en delfde het onderspit. Wie was die...held? Hij kwam te paard naderbij en toen zag ze het, maar hij zei het zelf ook al: " Sir James Gaylord Puberty, captain of Her Majesty's Intense Pleasure, die nu helaas gezonken is. Miss Frolette I presume?"
Frolette knikte en probeerde beschaamd haar lichaam te bedekken. De kapitein wendde kuis zijn blik af toen hij haar uit het water tilde. Een van zijn mannen doorzocht de hut van de primitievelingen en keerde terug met een pantervel. "For you, miss Frolette. Bedek dat prachtige lichaam snel, eer mijn mannen hun controle verliezen.” Ze deed wat haar werd gevraagd. Het vel sloot zich als het nieuwste model japon uit Frankrijk om haar vormen. 'Meneer Puberty... Dank u wel... Ik weet niet hoe ik zou kunnen bedanken.'
"Ik wel," zei hij. "O?" vroeg zij. "Ja," zei hij. Hij floot tussen zijn tanden. Een nogal onooglijk scharminkel, nogal weldoorvoed en daardoor kwabbig waar Frolette haar mannen graag strak zag, met vlasblond dun haar, rode wangetjes en een soepige oogopslag, kwam achter een plaggenhut vandaan. "Dit is," sprak Puberty, "sir Toby Titmouse, de zoon van sir Garibald Sinjin Titmouse en Lady Porcinella fforbes-Frosty. Ik word geacht een man van hem te maken. Nu heeft hij natuurlijk al het een en ander beleefd toen uw vriendje - waar is hij eigenlijk? - mijn schip in tweeën kliefde, waarvoor ik u de rekening nog zal sturen per poste restante, maar hij dient ook te worden ingewijd in eh...nu ja. Eh, ontknaap hem, darling.”
Frolette keek het ventje aan. Het was niet dat ze niet erger had gehad, troostseks zocht ze vaak en graag, maar nu wilde ze niet. 'Ik kan niet, ik heb hoofdpijn'. De kapitein keek haar besmuikt aan. "Dergelijke redenen houd je maar voor je echtgenoot, ontknaap hem. Als je niet opschiet dwing ik één van mijn mannen je met een mes op je keel ertoe." Frolette keek de kapitein aan.
Hij keek terug. "Sorry Pubes," zei Frolette, "het gaat niet. Het is gewoon die tijd van de maand. Het kan even niet." Twee grote mannen met nog grotere messen kwamen op Frolette af. Tijd om wakker te worden uit mijn diepe slaap, dacht ze, want het is heel niet leuk meer. En ze sperde haar ogen wijd open.

Naam
	(typ de letters en cijfers over)
E-mail